Bevallingsverhaal ervaring

By Mounira Mansour | februari 20, 2014

bevallingsverhaal ervaring

bevallingsverhaal ervaring. Het is 01-01-2011. Ik ben 6-01-2011 uitgerekend. Vandaag is het 01-01-2011. Twee dagen geleden werd ik wakker met het gevoel alsof iemand een riem om mijn heupen heeft gespannen en die de hele nacht strak heeft gezeten. De week voor deze datum moet ik veel meer plassen, en heb ik af en toe een opvlieger of een klein menstruatie gevoel.
30 en 31-12-2010 ben ik zo verschrikkelijk moe dat ik nergens meer zin in heb zeker niet na het zwangerschapsdieet. Het
enige wat ik wil is op de bank liggen. Ik wil niet eens tv kijken of de hond
uitlaten. Alleen maar liggen.

01-01-2011

01-01-2011 zeg ik tegen mijn baby in de nacht dat papa en
mama helemaal klaar zijn en dat hij geboren mag worden. Die zelfde dag word ik
in de ochtend wakker rond 12.00 met een
positief gevoel. Ik doe uitgebreid make-up op. Ik zoek roze kleren bij elkaar
en ik doe roze nagellak op mijn nagels en tenen. Ik ruim het huis op.

Ik eet 3 stukken pizza (groente blauwe kaas) en 2 roze
koeken. Daarna voel ik rond 13.00 voor het eerst in 9-maanden een heftig
menstruatie gevoel. Dat gevoel heb ik normaal gesproken als ik ongesteld moet
worden. Ik voel een druk in mijn onderrug, onderbuik en in mijn bovenbenen aan de achterkant. Dit
gevoel heb ik al 9 maanden niet gehad.

Ik ben beneden aan het rommelen en ik merk dat het steeds
terug komt. Niet pijnlijk maar wel irritant aanwezig.

Ik loop naar boven. L ligt nog in bed. Hij kwam pas om 6uur
s ochtends thuis want hij heeft het laat gemaakt met Nieuwjaar vieren. Ik
vertel hem dat ik waarschijnlijk weeën heb en hij baalt dat het net vandaag
begint. De enige dag dat hij een kater heeft(moe en hoofdpijn) Maar hij is ook
blij en samen liggen we tot 18.00
in bed.

Krampen?

We hebben steeds de tijd van deze lichte krampen genoteerd.
Deze krampen doen geen pijn maar je kan ze niet negeren:

15.10

15.16

15.22

15.45

15.50

16.03

16.12

16.17

16.28

16.35

16.42

Eten

Toen gingen we even eten bij mams: oliebollen, broodje
zalmsalade, gehaktballen en erwtensoep ( ja laatste periode eet ik echt alles
door elkaar)

17.15

17.22

17.29

17.37

17.44

17.52

17.58

18.08

Inmiddels koffie gedronken en hondje uitgelaten (als ik ga
lopen heb ik geen tot heel weinig weeën)

20.00

De weeën zijn nu pijnlijker maar veel onregelmatiger en
duren korter:

20.24

20.31 deze was pijnlijk en moest ik bij puffen

20.37

20.48

22.45

Het is inmiddels 10.45 ik ben nog een keer naar de wc
geweest. Nog een koffie gedronken en een sultana gegeten. L is wakker en eet tosti’s

Door met deze bevallingsverhaal ervaring. Ik heb niet echt zin om koffertje ofzo extra in te pakken of
nog te checken. Ik zit tv te kijken en het gaat prima. Als ik nu een wee heb
moet ik er bij zuchten (lichtjes) het doet wel een beetje pijn maar nog te
doen.

VK gebeld, moet terug bellen als ze pijnlijker
worden

Helaas na 7 x 5 minuten ertussen zit er nu weer geen
regelmaat in…

Ik ga maar een tosti met kaas eten

23. 20

stomme onregelmatige
weeën wel pijnlijk maar te doen

23.54

weeën komen om de 7
minuten, baby heeft de hik in mijn buik en ik besluit naar bed te gaan

2-1-11

00.30 (bevallingsverhaal ervaring)

Onregelmatige weeën. Moet al puffen

Moet de hele avond lachen om L

Hij heeft kater,misselijk en hoofdpijn

Loupy het hondje rent
keihard rond en graaft in z;n huis en mandje, hij voelt dat er iets staat te
gebeuren.

Lachaanval tijdens wee met heel harde schaterende lach

01.22

Lach erg veel met L tussen de weeën door.

Weeën weer wat regelmatiger en doen nu echt pijn. Tussen de
weeën door voel ik niks. Ik bel de VK en ze zegt dat ze over een half uur komt.

02:00

Vk is langs geweest de baarmoedermond is verstreken en ik
heb 2 cm

ontsluiting (yes!!!)

De weeën zijn afgezwakt door haar bezoek ze raadt een bad
aan. Dus ga ik in bad zitten voor ongeveer een uur lang, tussendoor ga ik eruit
omdat ik denk dat ik in bed lekkerder lig, maar dat is niet zo en ik ga weer
terug in bad.

03:50 van de bevallingsverhaal ervaring.

Weeën komen veel sneller ik gok om de 3- 4 min doet heel erg
pijn alsof een mes in mijn baarmoeder wordt gestoken en rond gedraaid wordt man
helpt lief door in rug te duwen.

Inmiddels kan ik de weeën niet meer goed opvangen. De vk
komt zo en dan wil ik graag naar het ziekenhuis.

note: ik ben nu moe 2x in bad geweest(remt weeën af)

BEN ERG DORSTIG EN HOEF NIET MEER TE LACHEN tijdens dit bevallingsverhaal ervaring.

note2: tijdens een wee heb ik het gevoel alsof ik moet
plassen of moet poepen

De vk constateert een krappe 3cm! Bummer want we zijn al 2
uur verder. Omdat ik toch sowiezo een ruggenprik wil mag ik al naar het
ziekenhuis. Op dat moment zijn we super blij eindelijk de baby komt. Ik
maak me wel zorgen over de pijn die nog gaat komen want het doet nu al
behoorlijk pijn…maar ik troost me met de gedachte aan de ruggenprik waardoor ik
straks lekker niks meer voel..

Oke hier begint alles
pas echt hiervoor was het kinderspel

We rijden naar het ziekenhuis die 5 minuten van ons huis
vandaan is en de weeën worden meteen heftiger. Vanaf de deur beneden naar 6
hoog heb ik heel veel weeën. Ik hoef geen rolstoel om naar boven te komen, kan
nog zelf lopen.

Daar aangekomen krijg ik een eigen privé kamer met een bed een grote stoel voor mijn man en er is een privé douche met wc. Door met de bevallingsverhaal ervaring.

Als ik eenmaal lig remmen de weeën weer af. De zuster vraagt
waarom ik een ruggenprik wil omdat ze me zo kalm vindt. Op dat moment wil ik daar niet over discussiëren, want dat is nu eenmaal mijn besluit. Ik merk dat de zuster niet achter mijn keuze staat..maar ik negeer haar verder. Daarna moet ik een half uur aan de CTG scan om te kijken hoe het gaat met de baby. Het is vervelend want ik moet op mijn rug liggen en zo kan ik de weeën niet zo goed opvangen.

Note: ze biedt me de hele tijd water en thee aan maar ik
durf niet meer te drinken, omdat ik bij elke wee het gevoel heb dat ik moet
plassen en dat niet erger wil maken. Bevallingsverhaal ervaring.

Na de ctg ga ik een beetje lopen en worden de weeën weer
erger. Echter heb ik nu pas 4.5cm ontsluiting. Ik had gehoopt dat het veel
sneller zou gaan maar helaas. De VK breekt mijn vliezen met 2 enorme
breinaalden, dit doet geen pijn maar ziet er heel eng uit.

Ik vraag waar mijn ruggenprik blijft. De inmiddels nieuwe zuster zegt dat ik eerst een half uur aan het infuus moet want er moet extra vloeistof in mijn lichaam komen voor de ruggenprik. Ik baal, ik wist van te voren dat dit moest, maar heb echt last vd weeën en een half uur klinkt echt nog heel erg lang. Ook ben ik bang voor de naald van het infuus, maar gek genoeg voel ik het infuus amper zitten als het eenmaal in mijn linker arm wordt aangebracht. Ondertussen vraag ik of ze wel echt de anesthesist bellen
want ik wil meteen de ruggenprik als het infuus klaar is.

7.00

Na een half uur is er nog steeds geen anesthesist. Weer een andere zuster vertelt me dat er wisseling
is van de wacht en dat het een half uur gaat duren. Ik ontplof bijna. Ik jammer
dat ik dit niet eerlijk vind, ik echt heel veel pijn heb en dat ze me aan het
lijntje houden. De zusters (inmiddels zijn er 3 aanwezig) zeggen dat ik het
heel goed doe en dat ik de weeën zo goed
opvang. Ja hallo ik heb geen keus. Een van hun zegt dat ik best mag schreeuwen
en huilen… mooi niet!

Op dat moment haat ik hun alle 3

Verder met mijn bevallingsverhaal ervaring. Ik eis een ruggenprik. Ze kunnen niks voor me doen, maar ik kan wel het morfine-pompje krijgen. Ik ben zelf doodsbang voor drogerende middelen, bang dat ik geen lucht krijg of een paniek aanval krijg, maar alles beter dan deze pijn. Dus stem ik toe. Het lijkt uren te duren voor ze eindelijk het spul via het infuus inbrengt. Ik zeg tegen haar dat ze niet iets anders mag gaan doen en echt de morfine moet klaarmaken. De zuster doet het in de kamer zodat ik haar in de gate kan blijven houden want ze merkt aan me dat als ze de kamer zou verlaten ik helemaal gek zou worden. Nadat het is aangebracht duurt het vrij lang voordat het een beetje werkt. Langzaam voel ik mezelf weg doezelen, maar als er weer een wee komt voel ik de scherpe pijn nog steeds. Maar tussen de weeën door ben ik in een soort diepe afwezige staat.

Ze vragen de hele tijd of ik wat wil drinken

Ze vragen de hele tijd of ik wat wil drinken, maar dat durf
ik niet want ik ben heel bang voor een katheder. Ik vraag om ijs blokjes en die eet ik heel gulzig op.
Note: bij elke wee voelt het alsof ik moet plassen, alleen
kan ik niet plassen het is een hele harde druk op mijn blaas en scherpe pijn in mijn buik. Als de wee over is voel ik totaal geen pijn, alleen slaperigheid.

Note: De zusters checken af en toe of ik er nog wel bij ben.
Ik ben in een diepe slaap steeds tussen door, maar ik hoor iedereen wel praten
en bij een wee word ik meteen wakker.

8.00

Er komt weer een zuster aan en die gaat kijken hoeveel ontsluiting ik heb.
Ze zegt dat ik al 8 cm heb en dat ik nu helaas geen ruggenprik meer kan krijgen omdat het hiervoor te laat is. Ik baal als een stekker en ben erg boos op iedereen in het ziekenhuis. Ik wilde zo graag een ruggenprik en nu weet ik zeker dat ik die niet meer krijg. Ook zegt ze dat ze zo de morfine gaat uitzetten. Ik zeg dat ze dat niet mag doen, de pijn is al zo erg en op eigen kracht kan ik het echt niet, ik ben inmiddels erg moe.

Machteloos

Mijn man voelt zich ook machteloos hij ziet mij pijn lijden, maar kan niks doen. O ja ik heb totaal geen behoefte aan koude washandjes, eerder aan een warme kruik in mijn rug. Die krijg ik ook. Mijn man volgt al
mijn bevelen op. (we hadden van te voren afgesproken dat hij precies zou doen wat ik zou vragen zonder discussie) dan moet hij weer in mijn rug duwen en daarna weer over mijn buik wrijven, dan weer hard dan weer zacht. Mijn mond is zo droog, mijn lippen zijn kapot van het erop bijten en ik heb het warm , maar niet heet. Ik drink nog een bouillon, want plassen kan ik toch niet en het smaakt heerlijk(komt door de morfine)

9.30

Ik voel voor het eerst persdrang. Maar ik durf niet te
persen want ik ben bang voor de pijn. De zuster zegt dat ik mag persen. Ik word boos en zeg tegen haar dat ik echt niet ga persen straks scheur ik nog uit. Ze zegt dat ik het toch gewoon moet doen. De eerste paar keren wil ik echt niet persen, maar het gaat natuurlijk en ik moet wel want ik kan het niet tegen houden. Ik hoor de zuster zeggen dat ze nu de morfine uitgaat doen en dat ik weeën opwekkers krijg, want ze zijn weer afgezwakt. Ik denk achteraf dat elke keer als de weeën heftiger werden ik ze zelf uitschakelde omdat ik er zo bang voor was.

9.50

Ik zeg dat ik niet wil dat ze de morfine uitzet (ook al
helpt het niet tegen de pijn) want ik durf dit niet nuchter te doen. De zuster zegt dat het moet voor de baby en zegt dat ik moet concentreren op het persen. Bij elke wee pers ik, maar soms weet ik niet precies wanneer ik pers. Was het nou op een wee of was de wee al geweest, ik voel niet zo goed wanneer het moet. Het doet heel veel pijn. Zo veel dat ik echt hoop dat dit zo snel mogelijk voorbij is. Bij elke perswee pers ik, ook zonder wee..Op het laatst heb ik door wanneer ik moet persen. De zuster wil dat ik nog harder en langer pers. Dit is echt pijnlijk en ik voel gewoon dat ik aan het uitscheuren ben maar op dat moment denk ik alleen maar aan dat dit kind er echt uit moet.

Een knip? heftig bevallingsverhaal ervaring.

Ik vraag zelfs om een knip en een vacuüm pomp. De
verpleegsters zeggen allemaal dat dit niet nodig is en dat ik het echt wel kan. Ik geloof ze niet en ze vraagt of ik mee wil kijken met een spiegel. Dat wil ik wel want ik geloof niet dat het er echt bijna opzit. Ik kijk mee en zie
inderdaad dat er bij elke pers een hoofdje te zien is, maar die floept steeds
weer terug en dat vind ik best demotiverend…

10.10 bevallingsverhaal

En dan… na 20 minuten persen staat het hoofdje. Ik moet nu
niet persen maar even zuchten. Ook dit doet weer pijn, maar ik weet dat dit het einde van alles is. Dat heb ik namelijk gelezen in alle zwangerschapsbladen en ik zie het weer positief. De volgende wee mag ik weer persen en ik pers zo hard als ik kan. Ik hoor mezelf echt een oerkreet uitslaan. En dan komt de allerlaatste perswee (op dat moment weet ik niet dat het de laatste is.) Ik pers weer door alle pijn heen en dan floept hij er uit. Heel zacht met heel veel warm zoet water. Het leek bijna of er zonnestralen, sterren en engeltjes mee uitvlogen.

Heerlijk wat een enorme opluchting.

N is geboren! Wat is hij prachtig lief en klein. Ze leggen
hem op mijn buik en ik geef hem meteen een kusje ( ik vind pasgeboren baby’s altijd vies, maar mijn eigen mannetje niet) Daarna mag mijn man de navelstreng doorknippen en mag ik N voor het eerst aan de borst leggen. Dit gaat heel goed.

11.00

De gynaecoloog komt en ik moet gehecht worden. Ik ben flink
uitgescheurd van binnen en ze vraagt of ik er een ruggenprik bij wil. Ik word zo
boos, nu is het opeens wel mogelijk terwijl ik dat zoooo graag wilde tijdens de bevalling. Ik wil dus geen ruggenprik!

Hechten

Ik krijg plaatselijke verdovingen, maar die werken niet echt. 20 minuten lang word ik gehecht en ik
voel alles. Precies hoe de naald erin gaat en hoe de draad wordt afgeknipt
ALLES de pijn was even erg als weeën echt vreselijk. Ik troost me met de gedachte dat alles bijna achter de rug is. Na de hechtingen moet ik douchen en willen ze dat ik plas. Ik weet dat het pijn gaat doen, maar vergeleken bij de bevalling durf ik nu alles. Ik plas. Het doet wel zeer, maar ik wil heel graag naar huis. N wordt ondertussen gewogen en gemeten: 51cm en 3425gram. Mijn man en ik zijn dolgelukkig we mogen naar huis. Eindelijk begint ons even als ouders. Dit was mijn bevallingsverhaal ervaring.