By Janneke | april 20, 2018

Interview

 

Tekst de klein? Lees hieronder het interview zonder opmaak.

Dingen gaan zoals ik het wil

Tekst: Janneke van der Ham /
Fotografie, Hair & make-up: Sarah Kalai /
Met dank aan: Inntel Hotel Zaandam
Vormgeving tijdschriftversie: Saskia Geleedts 

 

Deze Amsterdamse alleskunner en business babe kennen we als actrice, presentatrice en lifestyleblogger. Maar wat drijft haar en waar komt die gedrevenheid vandaan? We spraken met Mounira over doelen stellen en daar keihard voor knokken. 

 

Over doelen gesproken: wat zijn de jouwe voor 2018? 

Voor dit jaar heb ik mezelf een aantal doelen gesteld. Een daarvan is dat ik geen vlees meer ga eten omdat ik niet langer dieren wil opofferen voor mijn eigen genot. Maar ik vind het best wel pittig, want ik ben eigenlijk een echte vleesliefhebber. Ik moet er dus écht iets voor laten. Mijn andere goede voornemen is meer op mezelf gericht dan op de maatschappij. Zakelijk succes boeken – financiële onafhankelijkheid creëren – dat is waar ik naar streef. 

 

Een gedreven dame dus. Waar komt dat vandaan? 

Toen ik jong was, hadden we het niet breed. Mijn vader ging failliet toen ik elf was. We woonden toen in Tunesië en raakten echt alles kwijt. Om het hoofd boven water te houden verkocht mijn moeder al onze spullen. Dat vertelde ze ons niet, ze wilde mij en mijn broertje niet ongerust maken. Maar op een dag gingen we terug naar Nederland. Mijn opa had een appartementje voor ons gehuurd in Amsterdam-West en mijn moeder ging heel hard aan het werk. Met mijn vader ging het niet zo goed in die tijd. Hij was failliet, alles kwijt en zat depri op de bank. Met zowel mijn vader als met mijn moeder is alles uiteindelijk goed gekomen hoor! Maar we hadden echt weinig geld toen. 

In mijn tienerjaren liep ik in de kleding van mijn beste vriendin en op mijn dertiende werkte ik al in een broodjeszaak op de Dam. Ik ging media & informatie-management studeren aan de Hogeschool van Amsterdam. Een goede opleiding waar ik nu als blogger heel veel aan heb. Maar in die tijd vond ik dat die opleiding niet bij me paste. Want eigenlijk wilde ik acteren. Ik meldde me aan bij de toneelschool, maar werd keihard afgewezen. 

 

Wat in het vat zit… 

Dat was vast een tegenvaller. Maar voor acteren heb je een zeker talent nodig. Wist je toen al dat je dat bezat? 

Tja, dat talent… Ik ging er stiekem gewoon van uit dat ik dat wel had. Vraag me niet waarom, want ik had geen aantoonbaar bewijs dat het in me zat. Maar ik wilde het wel echt heel erg graag. Omdat ik wist dat ik moest groeien en beter worden, wilde ik een opleiding doen. Maar ja, als je dan niet aangenomen wordt, dan wordt het lastig. Bij audities zag ik wel hoe andere mensen auditeerden, daar heb ik van geleerd. Er waren er veel bij die dat — in mijn ogen — heel theatraal, heftig en buiten zichzelf deden. 

Ik heb vervolgens bij een tweede acteursopleiding auditie gedaan. Wist je trouwens dat dat geld kost? Je betaalt zowel voor de auditie als voor de opleiding. En best veel ook. Maar uiteindelijk heb ik mezelf door die rondes heen gebluft. Ik heb het anders gedaan dan tijdens de eerste auditie, en werd toen wél aangenomen. 

 Ik weet niet welke shock groter was: dat ik de rol had, of dat ik als Marokkaanse was gecast 

Je was dus toegelaten tot een opleiding. Wanneer ben je voor het eerst gecast voor een rol? 

Niet veel later zag mijn moeder op AT5 een spotje voorbijkomen, dat ze op zoek waren naar acteurs voor een regionale soap. Daar heb ik mij voor aangemeld. Ik had auditie gedaan, dat ging goed en ik was in de veronderstelling dat ik gewoon iemand zou mogen spelen. Een Nederlandse, want ik voelde me ook zo. Binnen een paar dagen kreeg ik bericht: ‘Gefeliciteerd! Je hebt de rol. Je speelt een Marokkaans meisje in een Marokkaans gezin.’ Dat was voor mij echt een heel grote shock. Ik weet niet welke shock groter was: dat ik de rol had, of dat ik als Marokkaanse was gecast. Die Arabische roots heb ik natuurlijk, omdat ik half Tunesisch ben. Maar op dat moment speelde dat bijna geen rol in mijn leven. Dus voor mij kwam dat echt als een volkomen verrassing.   

 

Jij zag jezelf dus niet als potentieel Marokkaanse? 

Zo zag ik mezelf niet nee. Ik was me er niet van bewust dat ik sprak of eruitzag als een Marokkaans iemand. Maar weet je: uiteindelijk heeft dat in mijn voordeel gewerkt. Zonder die rol was ik nooit bij SpangaS binnen gekomen. Want toen in die serie de rol van een Marokkaans meisje vrij kwam, hebben ze mooi wel aan mij gedacht! Na drie auditierondes kreeg ik de rol. Op dat moment dacht ik oprecht: nu ben ik actrice. 

 Nu ben ik actrice en gaat de wereld voor me open, dácht ik. Viel dat even vies tegen… 

Ja, voelde dat zo? Dat je door het krijgen van die rol ook ineens een echte actrice werd? 

Ja, ik dacht toen echt van: nu ben ik actrice en gaat de hele wereld voor me open. Dat viel vies tegen zeg… Drie seizoenen heb ik in SpangaS gespeeld en ik heb ook in de film meegespeeld. Daarna kreeg ik best veel gastrollen in allerlei leuke series, zoals Flikken Maastricht, Van God los, Aaf, ONM en Moordvrouw. Maar opeens viel het helemaal stil. Ik werd niet meer gevraagd, was niet meer belangrijk of populair en werd ook niet meer benaderd voor interviews. 

 

Er was niets gebeurd wat dat kan verklaren? 

Nee. Het was niet zo dat ik onprofessioneel was op de set. Of te laat kwam. Of ineens niet meer kon acteren. Ik heb het idee dat mijn geluk gewoon ‘op’ was. Alsof ik nooit meer aan de bak zou komen, zo voelde het. Lange tijd heb ik depressief thuis op de bank gezeten, zoals mijn vader vroeger. Natuurlijk bleef ik wel met alle bureaus in contact en hield ze up-to-date. Maar mezelf weer aan de bak krijgen… Het lukte me gewoon niet. Het was alsof alle ramen en deuren dicht waren getrokken. Er niet eens een kiertje ergens open stond. Collega’s gingen in die tijd allemaal wel verder met hun carrière. Dat vond ik heel heftig, om iedereen te zien doorgroeien terwijl ik zelf stil bleef staan. Er was niets wat ik kon doen. Ik voelde me zo machteloos en kansloos. 

 

In die tijd gebeurden er ook mooie dingen. Zoals de geboorte van je zoon. 

In die tijd ben ik inderdaad moeder geworden van Noah, het lichtpunt in mijn leven. Gelukkig had ik een heel klein jongetje voor wie ik mocht zorgen en aan wie ik al mijn liefde en aandacht kon geven. Maar ik was wel gedwongen om thuis alleen maar moeder te zijn. Terwijl ik heel graag wilde werken en carrière wilde maken. 

 

Zou het kunnen dat je niet werd gevraagd voor rollen vanwege je zwangerschap en het feit dat je een kleine baby had? 

Als ik terugkijk, dan denk ik van niet. Nee, ik denk dat het gewoon het moment in mijn leven was waarop ik werd gedwongen om andere keuzes te maken. En dat heb ik gedaan. Ik besloot mijn eigen slingers op te hangen en er een feestje van te maken. Want ik kon toch moeilijk de rest van mijn leven bij de telefoon gaan zitten wachten op een acteerklus? Het was het begin van het bloggerstijdperk en ik ben gewoon begonnen met schrijven. Over Noah onder andere. Over het opvoeden, zijn leuke kleren en de dingen die we meemaakten. Ik kreeg volgers. De mensen kwamen terug op mijn blog en ik kreeg heel positieve reacties. Ineens was ik blogger! En gingen er deuren voor me open die eerder potdicht leken. Editie NL vroeg me om te komen praten over lifestyle en ik mocht meedoen met Fort Boyard. Onder in het beeld stond: Lifestyle Blogger. Ik was weer terug op tv, maar in een heel andere rol. En dat heeft er ook toe geleid dat ik werd gevraagd voor Shopping Queens en Life is Beautiful op RTL 4. 

 

Je blogt nog steeds. Kost dat veel tijd? 

Het is best hard werken. Het vergt creativiteit om inspiratie te vinden om bijvoorbeeld een blog te schrijven over kunstgras, en dat het een blog is dat bij mij past en dat mijn volgers willen lezen. Een goede foto maken is soms ook tijdrovend. Nee, het gaat niet vanzelf, maar het levert ook veel op. Ik had nooit verwacht dat ik daarmee geld zou kunnen verdienen. Maar dat doe ik nu dus wel en ik krijg heel veel leuke spulletjes opgestuurd! 

 

Eind goed, al goed? 

Uiteindelijk heeft het je dus veel opgeleverd dat je thuis op de bank zat te niksen… 

Achteraf was dat dus eigenlijk het beste wat me kon overkomen. Want ik ben echt gelukkig met mijn presentatiewerk bij RTL 4. Dat is echt een droom die is uitgekomen, terwijl ik die droom aanvankelijk niet eens had, haha! Maar als die deuren niet zo dicht hadden gezeten, was ik daar misschien helemaal niet op gekomen. En daar ben ik dus juist heel erg blij mee. Gek genoeg is daardoor het acteren ook weer op mijn pad gekomen. 

 

Vertel eens… 

Soms moet je iets loslaten om het terug te krijgen. Ik dacht echt dat ik nooit meer zou acteren. Ik had dat hoofdstuk voor mezelf eigenlijk al afgesloten. Totdat ik uit het niets werd gebeld door een productiekantoor dat mij nog kende. We hebben eerder samengewerkt en ze hadden een rol die ze goed bij mij vonden passen. Heel snel na dat telefoontje had ik een rol in de nieuwe serie #Forever. Ik denk dat ik er nóg meer van geniet dan ieder ander die daar op de set staat. Omdat ik er een lange tijd onvrijwillig uit ben geweest. 

 

Is het raar om weer op de set te staan? 

Het gekke is dat ik weer met de halve SpangaS-crew aan het werk ben. Dus ik kende iedereen al, van de regisseur tot de cameramensen, en dat is vooral superleuk. Als een warm bad, zoals dat altijd gaat in filmland. Ik geniet er gewoon heel erg van. Dat ik daar mag zijn. Omdat ik ook weet hoe het is als het er niet is. 

 

Mounira privé 

Wat doe je als je niet acteert, presenteert of schrijft voor je blog? 

Dan geniet ik van de kleine dingen. Mijn huis inrichten, met de kinderen zijn, koken. Alle simpele dingen in het leven neem ik echt niet als vanzelfsprekend, daarvoor zijn ze te belangrijk. Daarnaast ben ik bezig met het opstarten van mijn eigen business. Op dit moment kan ik er nog niet te veel over zeggen, maar ik wil iets gaan doen waarvoor ik niet afhankelijk ben van een opdrachtgever. Of in ieder geval niet van een opdrachtgever die speciaal mij terugvraagt. 

 

Wat ik op kan maken uit dit gesprek is dat je werkt met doelen. Jij stelt jezelf het doel om actrice te worden, bedenkt wat je daarvoor moet doen en welke stappen je moet ondernemen om dat doel te bereiken. Ontdek jij gaandeweg wat je moet doen of stippel je alles van tevoren uit? 

Ik ben een perfectionist. Of het nu gaat om een verjaardagsfeestje organiseren of het plannen van mijn carrière: ik stippel werkelijk alles uit! Niks wordt aan het toeval overgelaten. Dingen gaan zoals ik het wil. 

 

Er overkomt jou dus eigenlijk maar weinig? 

Dat zou ik willen, dat mij eens wat meer overkwam! Niks komt mij aanwaaien of gaat vanzelf. Echt he-le-maal niets. Ik moet overal voor mijn gevoel tien keer harder voor werken. Maar ik klaag niet, want ik denk dat de voldoening daardoor ook wel tien keer zo groot is. 

 

Een bedrijf opzetten, een gezin met twee kinderen, acteren en presenteren. Hoe doe je dat allemaal? 

Weinig slapen, hard werken en de tijd die ik overheb met alle liefde aan mijn kinderen besteden! O ja, en eens in de zoveel tijd een weekje vrij nemen. We zijn net naar Kaapverdië geweest. Als ik op zo’n tropisch strand naar de horizon staar, kan ik even stilstaan bij alles wat ik wél heb bereikt. En hoe ik vanaf dat punt weer verder kan. Er is namelijk geen weg terug, je kunt alleen nog maar vooruit.